Od Ice'a C.D. Omega

- Nie. - Uśmiechnąłem się ironicznie. - Koniecznie, ale to koniecznie musisz mi pomóc.
W jej oczach widać było zdenerwowanie. Spodziewałem się jakiejś sarkastycznej odpowiedzi, jednak suczka tylko wzruszyła ramionami (no wiem, anatomia psa). Kiwnęła na mnie głową na znak,  że mam iść za nią. Szybkim, energicznym krokiem suczka poprowadziła mnie do centralnej części lasu, w której znajdowały się jaskinie. Zobaczyłem kilka innych psów, w tym kilka ładnych suczek. Puściłem oczko do złotej Goldenki, która szeroko się do mnie uśmiechnęła. Omega spojrzała w niebo i pokręciła głową.
- No, jest wolna jaskinia. Pasuje? - Powiedziała suczka wbijając we mnie wzrok.
- Tak, pasuje. - Powiedziałem szybko. - Miłego dnia, żegnam. - Odwróciłem się. Suczka jednak nie zdawała się zabierać do wyjścia. Wręcz przeciwnie. Stała w progu.

< Omega?>

Od Ice'a C.D. Manga

- Witaj - Uśmiechnąłem się lekko patrząc na suczkę. - Ice. - Podałem jej łapę.
- Moje imię już znasz - Odwzajemniła uśmiech.
- Należysz do Pack Loco Paws? - Zapytałem. W sumie, bez sensowne pytanie, przecież inaczej nie mogłaby znajdować się tych terenach...
- Tak. Ty zapewne też.
- Jasne.
Staliśmy chwilę, przyglądając się sobie bezwiednie. Żadne z nas nie wiedziało, co mogłoby powiedzieć. Wreszcie Mana przełknęła ślinę i odezwała się:
< Manga? >

Nowa Suczka - Izaya!

Imię: Izaya
Pseudonim: Woli gdy zwracają się do niej pełnym imieniem.W drodze wyjątków,można na nią mówić "Iza" lub "Zaya"
Płeć: Suczka
Wiek: 2 lata
Stanowisko: Główny Dowódca
Charakter: Jestem sympatyczną lecz pozorną suczką. Nie lubię obcych psów lecz wszystko zaczyna się od nieznajomości, trzeba w końcu kogoś poznać, prawda? Na pierwszych spotkaniach bywam agresywna.Każdemu mogę wygarnąć w twarz co sądzę o jej/jego buźce.Za samcami, no co mam powiedzieć, rzadko dość patrzę lecz naprawdę są takie chwilę gdzie pozwalam sobie odpłynąć od zwyczajnego świata i odjechać do romantyka. Czasami, mogę być bardzo wrażliwa. Rzadko się to zdarza ale są takie chwilę, więc ostrzegam, uważaj na swoje słowa. Twoje jedno słowo, mój jeden wielki ból. Warto? Odpowiedź sobie, no proszę.Jestem również bardzo odważna.Nic,ale to nic mnie nie przestraszy.Odpowiedzialność to moje drugie imię.
Umiejętności: Izaya uwielbia pływać.Samica ten świetnie biega.W poprzednim domu była psem ,który brał udział w agility.Umie prześcignąć nawet najszybszego psa.Jest również bardzo mądra.Szybko uczy się sztuczek i komend.Opanowała już: siad,turlaj się,daj łapę,waruj,leż,hop,poproś,zdechł pies i wiele innych.Czasami również wpadała w bójki z innymi psami i zazwyczaj to ona wygrywała.
Partnerstwo: Na razie nie szuka i nie rozgląda się za samcami...uważa,że do szczęścia nie jest jej potrzebny partner.
Spokrewnieni: brak.
Wygląd zewnętrzny:

• Rasa: Whippet
• Maść: Błękitna (BBdd)
• Sylwetka: Głowa jej jest dość duża.Oczy ma ciemne,błyszczące,czujne,owalne.Uszy średniej wielkości.Kufa silne szczęki z równym zgryzem.Szyja jest długa,elegancko wycięta,biała i muskularna.Ogon jest długi, stopniowo zwężający się, lekko wygięty ku górze, w ruchu wzniesiony łagodnym łukiem.Łapy są zgrabne,wysoko wysklepione, opuszki grube.Szata jest delikatna,zwarta i krótka.
• Znaki szczególne: Znamię pod lewą łapą 

Historia: Izaya urodziła się w hodowli wraz z dwójką rodzeństwa. Jej matka była zawodową czempionką, a ojciec zwyczajnym psem. Jako jedyna z hodowli miała znamię pod lewą łapką. Matka uważała ją za inną za "wyjątkową". Lubiła pomagać rodzicom. Często ratowała rodzeństwo z opałów. Ja tu gadu gadu... a na pewno chcielibyście dowiedzieć się jak Izaya tu dotarła. Otóż... Pewnego dnia suczka wraz z ojcem poszli na polowanie do lasu. Zapowiadało się fajnie... Gdy Iza zauważyła sarnę pobiegła za nią nie powiadamiając o tym ojca. Nagle wpadła do dziury z której nie umiała się wydostać.Dziura była wielka i pełna pająków.Dość długo wyła z jakieś trzy godziny. Gdy miała skończyć wyć jej oczom ukazała się suczka (terier),która w magiczny sposób pomogła się jej wydostać się. Okazało się, że jest Alfą sfory Pack Loco Paws.Po dłuższej rozmowie z suką okazało się,że jest dość fajna.Izaya bez żadnych sprzeczek dołączyła do sfory Omegi.Myśli,że zostanie w jej na długo.I kto wie..może spotka tam kogoś wyjątkowego z którym spędzi resztę życia?
Kieruje: kinia 800

Od Katsuyuki'ego C.D. Omega

Spojrzałem na Omegę i pokiwałem głową.
-Moja historia jest nieco inna... i nie bardzo lubię o tym mówić... Więc jeśli nie będzie ci to przeszkadzać, to powiem w bardzo dużym skrócie... Nie wiem w jaki sposób znalazłem się jako ślepy szczeniak na statku, gdzie znaleźli mnie marynarze. Tak się spodobałem Kapitanowi, że mnie przygarnął. Minęło trochę czasu, zdążyłem podrosnąć i wtedy zdarzył się "wypadek"... Na morzu rozpętała się burza, po kilku dniach zmagania się z nią, Kapitana zmyło z pokładu. Skoczyłem za nim w wodę i starałem się jakoś mu pomóc. Maszt spadł mi na łopatkę doszczętnie ją miażdżąc... Nie minęło wiele czasu, kiedy straciłem przytomność... Ocknąłem się na brzegu, Kapitan był nieprzytomny, oboje straciliśmy dużo krwi i nie byliśmy w najlepszym stanie. Ruszyłem najszybciej jak mogłem w stronę, gdzie wyczułem ludzi, ale utrudniał mi to zmiażdżony bark. Kiedy w końcu sprowadziłem pomoc, dla Kapotana było już za późno, a ja padłem. Trafiłem do schroniska, gdzie przeprowadzono opierację, w trakcie której wstawiono mi implant łopatki. Dlatego teraz kuleję. Trochę tam wytrzymałem, ale w końcu uciekłem i po jakimś czasie trafiłem tutaj...- powiedziałem odwracając głowę w drugą stronę. Bolesne wspomnienia wciąż były dla mnie ciężkie i nie umiałem mówić o nich ze swoim stałym uśmiechem...

<?>

Od Omegi C.D. Katsuyuki

- Opowiesz mi coś o sobie? - spytałam z delikatną niepewnością.
- Po co? - przekrzywił łeb.
- Chciałabym wiedzieć coś o psach z mojej sfory - uśmiechnęłam się.
- Może zaczniesz?
Usiadłam na przeciw i z delikatnym uśmiechem zaczęłam:
- Urodziłam się w hodowli Terierów Irlandzkich. Za szczeniaka jednak zwyczajnie zgubiłam się na spacerze. Była, za mała na to, żeby odnaleźć dom węchem. Tułałam się kilka dni po lesie. Potem znaleźli mnie ludzie, którzy akurat spacerowali w okolicy. Oddali mnie do schroniska, przebywałam tam do 1 roku życia. Nawet dobrze tam było. W końcu jednak zaadoptowali mnie. Zamieszkałam na farmie. Kochałam tam pracować. Mój pan się o mnie troszczył, naprawdę go pokochałam. Jednak ta sielanka nie trwała długo... Farma spłonęła.. I tak znalazłam się tutaj...

<Katsuyuki, sorry, że aż tak długo :/>

Od Jeny "Ritorno" 3

Nawet ryby przystanęły na chwilę i wbiły we mnie swoje duże, okrągłe oczy. Wyobrażałam już sobie co myślały w takiej chwili...
"Pff... kolejny nieszczęśnik". Wtem znów nabrałam sił i zaczęłam się odpychać od wody, aż wreszcie wybiłam się do góry ciężko dysząc i nabierając łapczywie powietrze, którego tak mi brakowało. Okazało się, że jestem już prawie przy drugim brzegu i osiągnę chociaż połowę długiej podróży. Bez dalszych niedogodności weszłam na brzeg i położyłam się na piachu po czym zaśmiałam się pod nosem uświadamiając sobie, że byłam o krok od śmierci. Wiedziałam, że to dziwne śmiać się w takiej chwili, ale nie mogłam się powstrzymać. Nadal ciężko było mi złapać oddech i wypluwałam resztki wody, ale byłam mimo to zadowolona. Powoli wstałam i otrzepałam się z resztek wody i piachu, który osiadł na moim futrze i się do niego przykleił. Straciłam zbyt wiele czasu, a po drugie byłam głodna. Przyszedł już czas na obiad, a ja byłam daleko od swojej jaskini i od polan na, których znajdywała się zwierzyna. Cóż, pozostało tylko zjeść coś na mieście. Teraz weszłam na pagórkowaty teren, który dzielił sforę od terenu ludzi, którzy jakoś się tu nie zapuszczali i nie zamierzali nic zrobić z faktem, że obok miasta żyje sfora psów. Ludzie nigdy nie przestaną mnie zadziwiać. Monotonnie wchodziłam na pagórek i z niego schodziłam, a potem powtarzałam tą czynność z jakieś trzynaście razy dopóki nie ujrzałam z jednego z pagórków oddalonego miasta. Poczułam jak kamień spada mi z serca po czym odczułam głęboką ulgę, że to już tu. Teraz tylko pozostaje zejść, znaleźć cudem Federico, zmierzyć się z niedogodnościami dalszej podróży i oczywiście znaleźć rodzinę. Plan wymyślony na szybko okazał się planem doskonałym. Powoli i ostrożnie zeszłam z pagórka i dumnie stawiając każdy krok weszłam do miasta.
- Nigdy nie okazuj strachu i niepewności... oni to wyczują. Masz zaskakiwać swojego przeciwnika i czekać, aż nadarzy się okazja by skutecznie uderzyć w jego słaby punkt. - Zawsze tak powtarzał ojciec gdy szliśmy na spacer. Wtedy żyła jeszcze mama... zawsze karciła ojca spojrzeniem gdy ten mówił takie rzeczy i mówiła, że nadejdzie na to czas. Nadszedł zbyt szybko... Nagle na drogę wskoczył jakiś kundel, który przypominał by zdumiewająco Owczarka Niemieckiego. Był tylko trochę od niego większy i wyglądało na to, że agresywniejszy.
- Dokąd się wybierasz, ślicznotko? - Zakpił po czym rozstawił się na chodniku.
- Do domu. - Odparłam obojętnie próbując wyminąć kundla, ale ten znów zastawił mi drogę.
- Nigdzie nie idziesz, mała. - Warknął i zaczął się do mnie zbliżać, a ja zaczęłam się nerwowo odsuwać od niego.
- Odwal się zboczeńcu. - Rzuciłam oschle w jego stronę, ale ten tylko zaśmiał się szyderczo i nawet się nie zatrzymał.
- Uspokój się lala. - Znów się zaśmiał, ale ja w odpowiedzi drapnęłam go w nos. Owczarek ryknął z bólu i szybkim ruchem powalił mnie na chodnik. Zaczęłam krzyczeć i się wyrywać odpychając przy tym pysk kundla, który przytrzymywał mnie coraz mocniej.
- Zostaw tą damę. - Usłyszałam nagle bardzo znajomy głos dochodzący zza moich pleców. Federico! Gdyby ten palant mnie wtedy nie trzymał to skoczyłabym na niego i przytuliła jak najmocniej.
- To nie twoja sprawa, odczep się. - Wycedził kundel, ale Federico uśmiechnął się tylko szelmowsko w jego stronę i puścił do mnie oko co chociaż trochę uspokoiło moje nerwy. Kiedy kundel skupił swoją uwagę na Federico ja odepchnęłam go tylnymi łapami i zadałam mocny cios w brzuch. Kundel wiedział, że z dwoma psami nie wygra więc uciekł czmychając przez wąska uliczkę.
- Jak zawsze, w dobrym miejscu i w dobrym czasie. - Zaśmiał się przyjaciel po czym pomógł mi wstać z chodnika i pomógł również mi się otrzepać z ziemi.
- Bez łaski. - Oburzyłam się. - Sama bym sobie poradziła. - Dodałam z wyższością.
- Wierz w co chcesz, ale ja dałem ci pewien punkt zaskoczenia. - Odpowiedział, ale widziałam na jego pysku cień uśmiechu. W pewnym momencie zmieniłam się z młodej i buntowniczej Jeny w troskliwą Jenę i przytuliłam Federica, który był miło zdziwiony. Wtuliłam się w jego futro i poczułam ciepło. W pewnym momencie Federico odepchnął mnie lekko od siebie i wyciągnął na długość swoich łap.
- Masz oczy...
- Po matce, wiem. Wszyscy mi to mówią. - Przerwałam mu, a ten zaskoczony zaśmiał się ciepło.
- Nie dziwię się... - Odparł. - No, a teraz powiedz mi dziecko. Co cię tu sprowadza?
- Po pierwsze to chciałabym przekazać serdeczne pozdrowienia od Élise, a po drugie to przyszłam tu by znów podjąć próbę szukania rodziny.
Pies uśmiechnął się słabo i wbił posmutniały wzrok w chodnik.
- Jena, dziecko, znów chcesz się rozczarować? - Spytał ciepło, ale widziałam, że było mu ciężko. - Przecież szukasz ich odkąd się rozstaliście... nigdy ci się nie udało i zawsze byłaś zawiedziona. - Dodał i podniósł wzrok licząc, że sobie odpuszczę.
- Przepraszam, Federico, ale ja...
- Mów mi Fred. - Przerwał mi. - Jesteś już dorosła i nie musisz się do mnie zwracać jak mały szczeniak.
- Wiem, ale zawsze będziesz dla mnie Federico. - Odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do niego. Rzeczywiście, popularnym zdrobnieniem od Federico było dla jego przyjaciół właśnie Fred, ale ja za bardzo się przyzwyczaiłam by mówić do niego pełnym imieniem i zwracać się do niego jak mały, kulturalny szczeniak jakim była jeszcze rok i pół temu.
- Podziękuj Élise za to, że jeszcze o mnie pamięta. - Przerwał zmieniając temat.
- Podziękuję.
- Cóż, a teraz chyba znów przyjdzie się nam rozstać...
- Chyba tak...
- No, pamiętaj tylko o tym żeby być ostrożna, bo na następny raz może mnie nie być w pobliżu, a wtedy sprawy potoczą się zupełnie inaczej. - Przestrzegł mnie z podobnym tonem do Élise co rozbawiło mnie w środku. - Będziesz pamiętać? - Upewnił się, bo wiedział, że za pierwszym razem może do mnie nie dotrzeć.
- Tak. - Przytaknęłam, a Federico ukłonił się nisko na pożegnanie i tak jak kundel zniknął na zakręcie. Ja zostałam sama... Uśmiechnęłam się z niewiadomego powodu odprowadzając psa wzrokiem. Byłam mu wdzięczna, że mnie uratował, bo chociaż trudno było mi to przyznać to... bez niego bym sobie nie poradziła. Był dobrym przyjacielem rodziny i zawsze nam pomagał. Widzę zrobił to i dziś. Bez dłuższego rozmyślanie ruszyłam przed siebie licząc, że już jutro znajdę Killera lub ojca. Nie mogłam się doczekać... po prostu usychałam z utęsknienia i od kiedy przybyłam do sfory kusiło mnie by znów podjąć poszukiwania. No, a jeśli znów się zawiodę na sobie? Może Federico miał rację... Heh, jak zresztą zawsze. No cóż. Zostało tylko znaleźć coś na obiad lub po prostu ukraść. Wolę zdecydowanie tą drugą opcję. Ukraść jakiś wyszukany produkt. Znów dumnie uniosłam łeb i wpięłam klatkę piersiową po czym wciągnęłam głęboko zapach ulicy. Czułam się jak w domu... Kiedy przechodziłam obok jakiegoś ulicznego psa to ten pierwszy się za mną oglądał. Odczuwałam wtedy dumą i pewien rodzaj satysfakcji. Teraz to ja czułam się tu kimś ważnym i niepowtarzalnym. Ha! Okazało się, że jeszcze mnie tu pamiętają! Pamiętają tamtą młodą Jenę Fortis la Duca, która była gotowa przejść po trupach by osiągnąć swój cel. Ja też poznałam stare pyski, starych znajomych. Zmienił ich czas... Nie wyglądali już tak młodo, a kiedy obok nich przechodziłam zastanawiałam się czy to na prawdę oni. Czy nie mam już z nadmiaru dumy przewidzeń? Oddałam się podróży sentymentalnej. Widziałam przeszłość w każdej kostce wyłożonej na ulicy i dzięki niej powracały stare wspomnienia. Byłam na znajomej mi ulicy gdzie zawsze znajdował się rzeźnik, który nienawidził tak wścibskich psów jak ja, więc najczęściej wchodziłam przez okno by nie robić większego hałasu, ale dziś postanowiłam wejść przez drzwi. Nie miałam ochoty przypominać sobie właściciela. Kiedy popchnęłam drzwi swoim ciałem te od razu się otworzyły, a zza lady wychylił się mężczyzna, który znacznie posiwiał i zmienił się jak wiele osób, które znałam. Rzucił mi gniewne spojrzenie i przymrużył oczy. Ja tylko na znak fałszywej niewinności usiadłam tam gdzie stała i spuściłam po sobie uszy po czym zapiszczałam by rozmięknąć trochę tego twardego człowieka. Tan przechylił lekko głową na prawą stronę walcząc z samym sobą, ale w pewnym momencie jego twarz wykrzywiła się w grymasie, a już po chwili odwrócił wzrok i wyrzucił mi zza lady porządną i długą laskę kiełbasy.
- Zmykaj stąd pchlarzu za nim się rozmyślę. - Rzucił ostro, a ja podziękowałam spojrzeniem po czym chwyciłam z wdzięcznością swój obiad i czmychnęłam przez uchylone drzwi.

C.D.N

Dziękuję!

Ostatnio przejrzałam profile kilku członków i zobaczyłam nawiązania do Pack Loco Paws... Widziałam, że są osoby, które tęsknią za tą sforą... Zobaczyłam nawet blog o tym aby PLP powróciło i... Może to dziwne, ale miałam nawet łzy w oczach... Z jednej strony dlatego, że zdałam sobie sprawę, że ten blog coś dla kogoś znaczył, a z drugiej, że go odbudowałam ale nie przyłożyłam się do tego.. Byłam często nie obecna, nie wkładałam w to serca..
Może zabrzmieć to jak moja kolejna obietnica, której nie spełnię i przyznaje się, że może tak być, dlatego potrzebuje od was motywacji, pomysłów, potrzebuję widzieć znowu, że ta sfora może być ok..
Piszcie do mnie co mogę zrobić aby było lepiej...

I jeszcze raz dziękuję :)

~Omega.

PS. Potrzebuję kilka osób, które mogłyby obrabiać mi zdjęcia.